Άλλες φορές το κοινό δωμάτιο είναι επιλογή των γονιών, και άλλες φορές είναι αναγκαιότητα. Εξάλλου, δεν μπορεί κάθε σπίτι να έχει ξεχωριστό δωμάτιο για το κάθε παιδί. Αλλά είτε είναι από επιλογή, είτε είναι από ανάγκη, μπορεί να προκύψουν τα ίδια θέματα και προβλήματα στη συγκατοίκηση των παιδιών στο ίδιο δωμάτιο. Για παράδειγμα, μπορεί να γίνει ζήτημα ο προσωπικός χρόνος του κάθε παιδιού, η ώρα του ύπνου και η μοιρασιά των παιχνιδιών και του χώρου.
Τι σημαίνει όμως για το παιδί να μοιράζεται το ίδιο δωμάτιο με τον αδερφό του, και πώς μπορείτε να κάνετε τη συγκατοίκηση στο ίδιο δωμάτιο μια τέλεια εμπειρία για όλους; Οι ειδικοί απαντούν:
Γιατί η συγκατοίκηση στο ίδιο δωμάτιο μπορεί να κάνει καλό στα παιδιά.
Η παιδοψυχολόγος Susan Bartell, λέει ότι μερικά παιδιά απολαμβάνουν να μοιράζονται το δωμάτιο με το αδερφάκι τους, και αυτό γιατί το βλέπουν περισσότερο ως μια ευκαιρία για να είναι περισσότερο μαζί. Φυσικά μεγαλώνοντας μπορεί να προκύψει το θέμα του περισσότερου χώρου, αλλά πολλά παιδιά νιώθουν όμορφα όταν βρίσκονται στον ίδιο δωμάτιο με τα αδέλφια τους. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι η συγκατοίκηση κυλάει πάντα ομαλά.
Το θέμα του ύπνου.
“Εγώ είμαι μεγάλη, δε θα πάω ακόμα για ύπνο”. Αυτό είναι ένα θέμα που μπορεί να προκύψει όταν τα παιδιά είναι σε διαφορετικές ηλικίες. Πώς μπορείτε να αναγκάσετε ένα παιδί να πάει για ύπνο μόνο και μόνο επειδή ήρθε η ώρα του μικρού; Και αν υποθέσουμε ότι τα καταφέρατε, ποιος σας εγγυάται ότι η ώρα του ύπνου δεν καταλήξει να γίνει ώρα για κουβεντούλα και παιχνίδι; Η Susan Bartell προτείνει να καθορίσετε την ώρα του ύπνου με βάση το αναπτυξιακό στάδιο του κάθε παιδιού.
Βάλτε κανόνες ορίζοντας διαφορετικές ώρες ύπνου για το κάθε παιδί ανάλογα με την ηλικία του, και στη συνέχει εξηγήστε στα παιδιά το λόγο για τον οποίο γίνεται αυτό. Όταν για παράδειγμα η μαμά θα βάλει στο κρεβάτι το μικρότερο παιδί, ο μπαμπάς μπορεί να διαβάσει μια ιστορία με το μεγαλύτερο παιδί στο σαλόνι μέχρι να έρθει η δική του ώρα για ύπνο.
Ο προσωπικός χώρος.
“Άστο κάτω γρήγορα, αυτό είναι δικό μου”. Ενώ σε πολλά παιδιά αρέσει να μοιράζονται τον ίδιο χώρο, δεν τους αρέσει πάντα να μοιράζονται όλα τους τα πράγματα. Σύμφωνα με την Bartell, όταν δεν είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο προσωπικός χώρος του κάθε παιδιού και ποια είναι τα πράγματά του, τότε η κατάσταση μπορεί να γίνει δύσκολη.
Για αυτό το λόγο, κάθε παιδί θα πρέπει να έχει δικό του έστω και ένα μικρό κομμάτι χώρου μέσα στο δωμάτιο. Αυτός ο χώρος μπορεί να είναι μικρός όπως ένα ράφι, ή μεγαλύτερος όπως το γραφείο του. Ο μεγαλύτερος προσωπικός χώρος όμως κάθε παιδιού είναι το κρεβάτι του. Καλό θα ήταν τα παιδιά να ρωτάνε και να παίρνουν την άδεια για να καθίσουν στο κρεβάτι του άλλου, έτσι ώστε να αισθάνονται ότι έχουν τον έλεγχο του δικού τους χώρου.
Αν το ένα παιδί από τα δύο είναι πολύ μικρό για να καταλάβει και να σεβαστεί τα όρια, τότε οι γονείς μπορούν να ορίσουν και να προσφέρουν στο μεγαλύτερο παιδί ένα άλλο μέρος μέσα στο σπίτι όπου θα φυλάει τα πολύτιμα πράγματά του, μέχρι το μικρότερο παιδί να μεγαλώσει.
Οι καυγάδες.
Αν και οι καυγάδες για τα παιχνίδια και για τα ρούχα είναι κοινό πρόβλημα για τα περισσότερα αδέρφια, όταν τα παιδιά μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο, το πρόβλημα αυτό γίνεται ακόμα πιο συχνό. Πολλές από τις συγκρούσεις συμβαίνουν για την παραβίαση του προσωπικού χώρου ή όταν τα παιδιά δανείζονται κάτι που ανήκει στο αδερφάκι τους. Ένας άλλος πολύ συχνός καυγάς είναι όταν το ένα παιδί κατηγορεί το άλλο για το ακατάστατο δωμάτιο. Το ένα παιδί μπορεί να είναι της τάξης και της οργάνωσης, και το άλλο να είναι τρομερά ακατάστατο και τσαπατσούλικο.
Αυτό που θα πρέπει να κάνουν οι γονείς σύμφωνα με την Bartell, είναι να θέσουν ξεκάθαρους κανόνες από την αρχή, καθώς και τις συνέπειες που θα επακολουθούν όταν αυτοί παραβιάζονται. Για παράδειγμα, ένας κανόνας μπορεί να είναι “Ποτέ δεν πειράζουμε τα πράγματα του άλλου αν δεν ζητήσουμε πρώτα την άδειά του” ή “Ο καθένας είναι υπεύθυνος να διατηρεί τα πράγματά του και το χώρο του ταχτοποιημένο”. Οι συνέπειες καλό είναι να διαμορφωθούν ανάλογα με τον κανόνα και με κάτι που θα έχει σημασία για τα παιδιά.
Η μετάβαση – “Από ένας, γίναμε δύο”.
Μπορεί να σας φανεί λιγάκι δύσκολη η μετάβαση αν τα παιδιά δεν μοιράζονται το δωμάτιο από τότε που γεννήθηκαν. Για παράδειγμα, μπορεί ένα παιδί να είχε συνηθίσει να έχει δικό του το δωμάτιο, αλλά με τη γέννηση του μικρότερου παιδιού να καλείται τώρα να το μοιραστεί. Οι γονείς θα πρέπει να δώσουν έμφαση στο γεγονός ότι τώρα το δωμάτιο ανήκει και στα δύο παιδιά. Μπορούν να κάνουν κάποιες μικρές αλλαγές στο χώρο έτσι ώστε να προσαρμόσουν το δωμάτιο στις ανάγκες και των δύο παιδιών.
Αν πρέπει να μετακομίσετε σε μικρότερο σπίτι, η Bartell προτείνει να είστε ειλικρινείς με τα παιδιά εξηγώντας την κατάσταση. Για παράδειγμα, μπορείτε να πείτε στα παιδιά “Πρέπει να μετακομίσουμε σε μικρότερο σπίτι γιατί θα χρειαστούμε περισσότερα χρήματα για άλλα πράγματα”. Ταυτόχρονα όμως, μπορείτε να είστε και δημιουργικοί με τα παιδιά για το πώς θα διαμορφώσετε το νέο δωμάτιο με τη δική τους συμμετοχή!
Ελένη Σίγκου για
Parentshelp.gr
